Rutte: pensioenkortingen niet voorkomen tegen elke prijs — artikel bevat een betaalmuur

PENSIOENKORTINGEN ZIJN SIMPEL TE VOORKOMEN.

In Nederland is het DB-stelsel – qua financiering van de pensioenverplichtingen – bij de meeste bedrijfstakpensioenfondsen gewijzigd in een Collectief Defined Contribution (CDC)-stelsel. Daarbij zijn weliswaar alle risico’s naar de deelnemers van pensioenfondsen verschoven, maar die deelnemers vormen het collectief en dragen gezamenlijk de risico’s.

De Europese richtlijn voor pensioenfondsen, IORPII, eist dat pensioenfondsen die een DB-regeling uitvoeren, een buffer (boven de 100% dekkingsgraad) moeten aanhouden van 5% (art. 15 IORP II).

Echter: DB-regelingen die feitelijk CDC-gefinancierd worden, voldoen NIET aan de art.15 IORPII richtlijn. Dat betekent dat bij korten op de pensioenen bij CDC-gefinancierde DB-regelingen in strijd is met IORPII.

Dat gegeven zou het kabinet ter harte moeten nemen bij de heropening van de gesprekken over het pensioenstelsel. Dat betekent ook, dat de DNB-RTS (ook wel ten onrechte de marktrente genoemd) waarmee pensioenfondsen hun technische voorzieningen moeten berekenen, niet langer houdbaar meer is, en niet langer als pressie-(chantage-)middel gehanteerd kan worden om tot een totaal ander pensioenstelsel te komen.

Uit de Global Pension Index, die elk jaar door adviesbureau Mercer wordt uitgebracht, blijkt dat Nederland in 2018 – na 7 jaar op de tweede plaats te hebben gestaan – weer op de eerste plaats staat. Met de nummer 1 notering heeft Nederland de internationale A-status weer terug.

De vraag die gesteld dient te worden, is: wat is de noodzaak – welk belang heeft de overheid – om het beste pensioenstelsel ter wereld feitelijk te slopen?

Daar heeft minister Koolmees, noch premier Rutte tot op heden een deugdelijke argumentatie voor weten te vinden. Los nog van de transitiekosten – van € 60 tot € 100 miljard – die zo’n overgang met zich meebrengt. De overheid wil in deze transitiekosten nauwelijks bijdragen, daarbij wijzend op de enorme pot privaat pensioenvermogen van thans ca. €1500 miljard. Dan blijkt er opeens voldoende geld beschikbaar te zijn. Daar hebben we een gezegde voor; HET IS GOED RIEMEN SNIJDEN VAN ANDERMANS LEER.

Maar indexeren? Ho maar! De dekkingsgraden zijn – door toedoen van dezelfde overheid – te laag als gevolg van ondeugdelijke rekenregels.

Kijkend naar de rol van de overheid, kan gesteld worden dat de Staat ook in het verleden zich meermaals als een onbetrouwbare partij heeft betoont.

Zo moest het kabinet-Lubbers in de jaren ‘80 fors bezuinigen. Via “uitnamewetten” heeft het kabinet vanaf ’81 tot en met ’88 de aan het ABP af te dragen pensioenpremie verlaagd van de wettelijk bepaalde 21% naar 8,3 %.
Dat koste het ABP (toen nog een Rijksdienst) ca. Hfl 30 miljard. Het kabinet en de meerderheid in de toenmalige Tweede Kamer hebben ingestemd met deze “uitnamewetten” zodat gesproken kan worden van een gelegaliseerde diefstal.

Omgerekend naar de euro’s van nu, en rekening houdend met het gemiste rendement (5%) op voornoemd bedrag, is dit bedrag opgelopen tot ca. € 60 miljard.

Laten we het met kabinet ook even hebben over de terugstorting van die € 60 miljard naar de kas van het ABP! Daar tekent die fooi van € 7 miljard die het kabinet in het najaar van 2018 heeft geboden, schril tegen af.

Ik heb onvoldoende begrip van het (aanstaande) pensioensysteem om te begrijpen hoe, maar ik ben ervan overtuigd dat deze hele exercitie onderdeel is van een plan van de (vrienden van de) VVD om tezijnertijd een substantiële graai in de kassen van de pensioenfondsen te doen onder het mom van onaanvaardbare overdekking.

Rutte snapt er weinig van. Het voorkomen van kortingen kost de overheid namelijk helemaal niets. Korten of niet korten is een kwestie van verdeling van het beschikbare fondsvermogen tussen generaties. Niet korten is gunstig voor oud en ongunstig voor jong. Er stroomt dan immers op korte termijn minder geld het fonds uit, waardoor er op de lange termijn meer overblijft.