Wouter Koolmees heeft niet zijn politiek stempel op het pensioendossier kunnen drukken. Een succesvolle uitwerking van het pensioenakkoord kan dat veranderen, maar de tijd dringt.
Nog geen toegang? Abonneer u op Pensioen Pro en krijg:
- Onbeperkt online toegang tot pensioenpro.nl
- Dagelijks pensioennieuws, -achtergronden en -opinie per e-mail
- Vier keer per jaar Pensioen Pro Magazine (inclusief Vermogensbeheergids) per post
- Volledig archief van Pensioen Pro en IPNederland vanaf 2009
2 reacties
Dat het huidige stelsel ‘op lange termijn niet houdbaar is’, is een hardnekkige mythe. Deze mythe wordt sinds de invoering de Pensioenwet en het Besluit Financieel Toetsingskader pensioenfondsen (een Algemene Maatregel van Bestuur; dus geen wet die parlementaire goedkeuring behoeft) door partijen als D’66 en VVD met veel verbaal geweld aan het Nederlandse volk opgedrongen.
Vanuit de visie van deze partijen gezien, waarbij marktwerking ‘all the way’ sinds eind vorige eeuw stevig wortel heeft geschoten, zijn pensioenregelingen financiële producten. En voor financiële producten gelden marktprijzen, net zoals voor aandelen en obligaties. Dagkoersen voor pensioenfondsen? Een gotspe!
Pensioenfondsen zijn lange termijn beleggingsinstellingen zonder winstoogmerk; het zijn stichtingen. Een aandelenkapitaal kennen zij niet, laat staan een beursnotering of winstuitkeringen aan aandeelhouders, zoals bij verzekeraars.
D’66 en VVD zijn al jaren verblind door het dogma van het opheffen van ons collectieve en solidaire pensioenstelsel met als doel: het huidige stelsel te vervangen door een systeem van individueel beschikbare premieregelingen. Uitganspunt daarbij is, dat met marktwerking concurrentie mogelijk gemaakt wordt met commerciële pensioenverzekeraars.
Het onvermijdelijke gevolg van een sterk geïndividualiseerd pensioenstelsel is onnodig lagere pensioenen, die bovendien jaarlijks variabel worden en dus geen financiële planning mogelijk maken voor de deelnemers. Maar dat vertellen de heren Boelaars en Van Weyenberg niet.
Deze verstandelijk beperkte, neo-liberale visie op ons pensioenstelsel heeft ertoe geleid dat de actuariële waarderingsgrondslagen voor de berekening van de te betalen pensioenpremies en de pensioenverplichtingen bij wet en AMvB per 1 januari 2007 zijn losgelaten.
Sindsdien worden verschikkende rekenrentes gehanteerd. Eén voor de vaststelling van de door werkgevers te betalen pensioenpremies, waarbij rekening wordt gehouden met verwachte rendementen op de belegde activa, en een andere – aanzienlijk lagere -rentevoet voor de berekening van de technische voorzieningen. De laatst genoemde rentevoet is de zgn. risicovrije rente; deze bedraagt ca.0,4%.
wordt vervolgd
VERVOLG
Hier is dus sprake van bij wet afgedwongen meten met twee maten. Geen wonder dat door deze wijze van rekenen het huidige stelsel op de langere termijn niet houdbaar is. Erger is dat op o.a. het punt van de rekenrente de Pensioenwet in strijd is met EU-pensioenrichtlijnen. En die richtlijnen hebben voorrang boven de Nederlandse wet.
In feite zijn pensioenfondsen gemeenschappelijke beleggingsinstellingen voor rekening van de deelnemer. Daarbij staat de hoogte van de pensioenuitkering niet vast. Deelnemers en gepensioneerden hebben alleen een vorderingsrecht op het pensioenfonds. Daarom moeten we terug naar de actuariële waarderingsgrondslagen met één vaste rekenrente van 2,5 à 3% voor zowel de pensioenpremies als de pensioenverplichtingen, en met behoud van een toegezegd (voorwaardelijk) pensioenbedrag.
Daarvoor is een pensioenakkoord totaal overbodig. Wel nodig, ja vereist is, is dat de huidige pensioenwetgeving in lijn wordt gebracht met de EU-pensioenrichtlijn IORP II.