Pensioenfondsen zijn te vergelijken met een gemeenschappelijke weide waar iedereen zijn koeien kan laten grazen, stelt Adri van der Wurff. Gebruikers die de regels in hun voordeel ombuigen, bedreigen zo’n collectieve voorziening. Dat valt te voorkomen.
Nog geen toegang? Abonneer u op Pensioen Pro en krijg:
- Onbeperkt online toegang tot pensioenpro.nl
- Dagelijks pensioennieuws, -achtergronden en -opinie per e-mail
- Vier keer per jaar Pensioen Pro Magazine (inclusief Vermogensbeheergids) per post
- Volledig archief van Pensioen Pro en IPNederland vanaf 2009
4 reacties
Mooi pleidooi voor het huidige systeem én het nieuwe stelsel. Ook in het nieuwe stelsel lijkt het zo dat betrokkenheid van alle belanghebbenden, actieven, slapers en gepensioneerden, in de besluitvorming essentieel is, maar nog beter geregeld kan en moet worden. De werkgevers zijn geen belanghebbende (meer) en moeten dus een stap terug doen en hun koeien van de meent terughalen (naar het slachthuis). En bestuur en toezicht moeten in handen worden gelegd van mensen die te vertrouwen zijn (professioneel en integer) en hun taak uitoefenen in het belang van van die belanghebbenden (de scharende eigenaren) en die bereid zijn echt verantwoording af te leggen aan de vertegenwoordigers van die belanghebbenden in VO of BO (onder werkgeversvertegenwoordiging). Een groot voordeel van het nieuwe stelsel is dat de premiedekkingsgraad niet kan worden vastgesteld onder 100% (van de zuiver kostendekkende premie), een verwerpelijk misbruik van een door de sector afgedwongen voordeeltje, genaamd demping. Die mogelijkheid voor pensioenfondsen was bedoeld om de premie te kunnen egaliseren bij pensioenfondsen die de schokken kunnen opvangen, niet voor fondsen die al in reservetekort, of erger dekkingstekort zijn beland en al helemaal niet voor pensioenfondsen die gefinancierd worden met een vaste premie (CDC). Die fondsen en de werkgevers die dat afdwongen hebben allemeel veel te veel koeien op de meent laten grazen, waardoor er nu te weinig sappig groen gras is voor de scharende belanghebbenden.
beste Adri,
lezenswaardig stukje!
mijn complimenten.
Je verwijst naar mw. Ostrom.
in het verlengde; R.Coase (ook Nobelprijswinnaar) over de Transactie kosten en Alignment.
Lezenswaardig is deze onzin wel. Probleem is dat in het beheer van de Meent de groeifactor van het gras niet is meegenomen. En dat is nu juist precies waar het om gaat. Als je denkt dat het gras alleen maar groeit bij droog weer (0,5% rente) en niet meerekent de effecten van bemesting en gezonde regen (gemiddeld zo’n 5 tot 6% groei per jaar, dan zit daar de door Adri en anderen gemaakte denkfout, En als de premissen niet klopt, dan is de conclusie van een lezenswaardige redenering ook niet kloppend. Ik had je hoger ingeschat Adri!
Beste Jaap,
Het is knap dat je de gemiddelde rendementen van de komende decennia al zo goed kent, en fijn dat ze zo hoog zijn, maar mijn stukje ging niet over de hoogte van de rekenrente maar om het beheer. Er zijn regels afgesproken over het vaststellen van rekenregels. Er zijn pogingen gedaan om die rekenregels via een democratisch proces hoger vast te stellen. Dat is niet gelukt. Er zijn blijkbaar geen doorslaggevende argumenten die iedereen overtuigen. Dan verder knagen aan de legitimiteit van de afspraken duwt het hele stelsel in de richting van de individualisering. Dat proces beschrijf ik en dat vind ik – nog los van allerlei andere aspecten – een tragische uitkomst.