Nederlanders onzeker over pensioen – en willen meer zekerheid — artikel bevat een betaalmuur

Als er één ding uit het onderzoek van Motivaction naar voren komt, is het wel het grote gebrek aan pensioenkennis.

Hier ligt een grote taak en verantwoordelijkheid bij met name de bestuurders van pensioenfondsen.

Waarom? Omdat de meeste werkenden verplicht pensioen opbouwen via deelname aan een pensioenregeling die de werkgever – als onderdeel van het arbeidsvoorwaardenpakket – aanbiedt.

De meeste werkgevers zijn verplicht aangesloten bij een bedrijfstakpensioenfonds (Bpf). Alleen de grote ondernemingen, zoals Shell, Unilever, Philips en Akzo en de grote handelsbanken hebben hun pensioenregeling ondergebracht bij een ondernemingspensioenfonds (Opf). Opf-en staan wettelijk volledig op eigen benen (meestal als stichting).

Pensioenfondsbestuurders dienen de belangen van de deelnemers voorop horen te stellen; dat is in essentie hun taak. Daar horen pensioen-opvoeding en pensioencommunicatie nadrukkelijk bij.
Een goed bestuur, dat een zeer omvangrijk pensioenvermogen zorgvuldig beheert, biedt uit zichzelf volledige transparantie en biedt op een objectieve wijze voorlichting over het huidige stelsel en over de aangedragen varianten, inclusief de risico’s.

Een pensioenfondsbestuur hoort – in het kader van effectieve pensioencommunicatie – nadrukkelijk te waarschuwen voor de grote risico’s van de plannen van de VVD, D’66 en d CU voor de ‘hervorming’ van het pensioenstelsel, voor zover die nu bekend zijn. Deze partijen willen naar een stelsel van “individuele pensioenpotjes op basis van beschikbare premieregelingen”. Het bestuur zou moeten aangeven wat de uiteindelijke gevolgen daarvan kunnen zijn voor mensen die pensioen opbouwen, n.l.: geluk- en pechgeneraties, deconfitures, woekerpensioenen e.d.

In de eerder genoemde politieke kringen leven opvattingen over het huidige, op collectieve risicodeling gebaseerde pensioenstelsel die – als zij het voor het zeggen hadden – ertoe leiden dat dit stelsel – het op één na beste van de wereld volgens Mercer- wordt afgebroken.

Het ligt dan ook in de rede dat bestuurders van pensioenfondsen veel krachtiger van zich laten horen als het erom gaat wat goed is voor de deelnemers en zich verre houden van– of zich zelfs, zo nodig in rechte, moeten verzetten tegen- allerlei ondoordachte of risicovolle maatregelen van politiek Den Haag.

Tot nu toe hebben zij echter nagelaten serieuze pensioenopvoeding te geven, waardoor bij de belanghebbenden – de deelnemers die uit hoofde van hun pensioenaanspraken een vordering hebben op de fondsen – sprake een enorme kenniskloof. En daar maakt de overheid op listige wijze misbruik van.

Veel donateurs van onze Stichting Pensioenbehoud begrijpen niet dat fondsbestuurders van o.a. het ABP zich niet met hand en tand hebben verzet tegen de doorgeschoten knevelarij die de invoering van de wet Nieuw Financieel Toetsingskader (nFTK) met zich mee heeft gebracht en die, ondanks de meer dan riante vermogenspositie van de meeste fondsen, nu al jaren zorgt voor een steeds verdergaande terugval in koopkracht van de rechthebbenden.

Zeker, het huidige stelsel behoeft op onderdelen enige aanpassing; dit betekent niet dat het kind met het badwater dient te worden weggegooid.

En dan hebben we het nog niet gehad over de miljarden guldens die de overheid uit de pensioenpot van het pensioenfonds ABP (pensioenkas van de ambtenaren) achterover heeft gedrukt om de staatskas te vullen. Ieder jaar worden de pensioenpremies verhoogd en de uitkeringen verlaagd. Ik zeg niet dat het huidige stelsel niet deugt, maar ik vind wel dat er een mogelijkheid moet zijn om zelf te bepalen hoe je pensioenregeling eruit gaat zien. Uit onderzoek is gebleken dat veel mensen behoefte hebben aan een pensioencursus, omdat ze te weinig kennis hebben van hun eigen pensioen. En daar maakt de overheid zeker listig gebruik van (zie eerdere reactie van dhr. Bollema waar ik het volkomen mee eens ben)