Is afschaffen van de doorsneesystematiek haalbaar voor elk fonds? En hoe moet die mega-operatie plaatsvinden? Die vragen worden nu beantwoord – aan de hand van de situatie bij echte fondsen. Een vooruitblik.
Nog geen toegang? Abonneer u op Pensioen Pro en krijg:
- Onbeperkt online toegang tot pensioenpro.nl
- Dagelijks pensioennieuws, -achtergronden en -opinie per e-mail
- Vier keer per jaar Pensioen Pro Magazine (inclusief Vermogensbeheergids) per post
- Volledig archief van Pensioen Pro en IPNederland vanaf 2009
2 reacties
Weer een fraai voorbeeld van stemmingmakerij. Men kan er m.i. staat op maken dat die degressieve opbouw er domweg niet komt; het maatschappelijk verzet daartegen – en tegen de andere snode sloopplannen van de staat (als grootste werkgever, de grootste belanghebbende) – te groot is. Bedacht moet worden dat dat de pensioenvermogens, die zijn ondergebracht bij pensioenfondsen, privaat eigendom zijn van de deelnemers bij die pensioenfondsen zij zijn de crediteuren van de pensioenfondsen!
Het gedram, met name van de zijde van de Staat (top van de ministeries van SZW en Financiën, daarbij geholpen met door hen (mede) betaalde ‘onderzoeksrapporten’ van o.a. Netspar) over de noodzaak om de doorsneepremie af te schaffen, is zo langzamerhand afdoende ontkracht door emeritus hoogleraar Bernard van Praag en wiskundige Henk Hemmers. Ik volsta met de verwijzing naar hun artikelen van 8 maart 2018 en 5 maart 2019 op de website MeJudice.
Overigens is er de prima mogelijkheid van aanpassing van de doorsneesystematiek. Dat kan op basis van het EU Experian arrest. Dit betekent de invoering van 3 leeftijdscategorieën met behoud van één opbouwpercentage per categorie zonder dat er dure compensatieproblemen zijn. Grote voordelen zijn behoud van de huidige sociale regeling o.b.v. de uitkeringsovereenkomst (wordt geen financieel product) en verplichtstelling kan worden gehandhaafd.
Het wordt echter tijd dat journalisten eens de vraag (durven te) stellen welk belang de Staat (en andere werkgevers) heeft (hebben) bij de afschaffing van de doorsneepremie. De doorsneepremie is de kern van de uitkeringsovereenkomst, de basis van ons huidige pensioenstelsel. Afschaffing ervan betekent in feite het afschaffen van het op collectiviteit en solidariteit gebaseerde pensioenstelsel. Het pensioenstelsel dat tot het beste ter wereld wordt gerekend.
Volgens PensioenPro van 2 april jongstleden doet de oppositie zijn best om pensioenverlagingen te voorkomen: deze kabinetsperiode werden daartoe reeds zeven moties ingediend. Een motie tegen een korting bij dekkingsgraden boven 100% zoals dreigt bij de metaalfondsen, kreeg – terecht – steun van de voltallige oppositie.
De gezondheid van een fonds wordt nu uitsluitend bepaald door de “dekkingsgraad”, hoe theoretisch onbewezen de theorie daarachter ook is. Er zijn echter nog aanvullende indicatoren die ook iets zeggen over hoe een pensioenfonds er voor staat.
Een betere benadering is om te vragen hoeveel rendement nodig is om de pensioenen en de kosten te betalen. Ca. €30 miljard aan pensioenuitkeringen en €7 miljard aan kosten. Op een vermogen van ruim €1400 miljard is een rendement van 2,64% ruim voldoende. Het gemiddelde van de laatste 70 jaar ligt tussen de 6 en 7%. Ruim 3%-punt meer dan vereist, oftewel 40 miljard. Met andere woorden: het geld kan niet op! Het klotst niet tegen de plinten, maar tegen het plafond.
Deze benadering is een vorm van de kasstroommethode. Hoeveel komt er binnen aan direct rendement op het belegd pensioenvermogen en aan pensioenpremie en hoeveel gaat er uit. Zelfs in het aller-slechtste jaar 2008 was er positief saldo van 6 miljard. Alle andere jaren tonen hogere positieve saldi.
Het gaat niet om het afschaffen van een berekening van de dekkingsgraad maar wel om de methode die stabiliteit (nu ver te zoeken) en vertrouwen schenkt. Daarbij dienen ook andere relevante elementen bij de beoordeling van de gezondheid van een fonds in beschouwing genomen te worden.